I dość oryginalne, jak na noir. Dzięki m.in. zabiegowi (filmowemu przede wszystkim, ale plastycznemu też ;)) który sprawia, że przez większą część filmu nie jest nam dane widzieć twarzy głównego bohatera. Historia jest bardzo ciekawa, co nie oznacza jednak, że wielce wyrafinowana, wiele jest dość prostych rozwiązań, chyba trochę naciąganych momentami. Zakończenie z jednej strony spodziewane, z drugiej strony jednak wydawało się, że potoczy się wszystko inaczej. Szkoda tej Peruwiańskiej cukierkowatości. Gra Bogarta nie jest moim zdaniem taka do jakiej przyzwyczaja on w innych swych aktorskich popisach, postać grana przez niego jest z lekka drętwa i niezbyt charyzmatyczna. Wspomnę jeszcze o dwóch rzeczach, które mnie urzekły... Pierwsza to obraz San Francisco, wszystkim kadry w których główną rolę gra miasto są rewelacyjne, po drugie strasznie łapiąca za duszę głodną klimatu jest scena gdy po ucieczce przed policjantem Allan ( ;) ) trafia do hotelu. Sam przeciwko wszystkim. Bardzo dobry film, godny polecenia, nie można się na nim nudzić. Ale jak dla mnie... czegoś tu po prostu brakuje. 8-/10