Zgadzam się ze wszystkim powyżej. Dobrze podsumowane.

No proszę, ja miałam zupełnie inny odbiór zakończenia. Ucieszyłam się, że bohaterce udało się wyjść z tego romansu ulogowo, całej i żywej.

Inaczej prędzej czy później zostałaby zabita lub ciężko pobita, poza tym stopniowo straciłaby wolność wyboru, zdolność oceny sytuacji i z powodu narastającego lęku bałaby się wyplątać z toksycznego związku. Film dla kobiet "które kochają za bardzo".

Ona czuje się martwa, nie wiem czy załapałaś tekst po angielsku.

Zauważ że sytuacja jest o wiele głębsza, ostatecznie Bogart okazał się być silniejszy, ponieważ jego ukochana wypowiada wymyśloną przez niego kwestię, jako scenopisarz osiągnął triumf, jednakże cierpiał przez własne wybory jest nieskończenie skazany na sytuację bez wyjścia, takie jest jego ryzyko zawodowe, bez takiego konfliktu nie powstałby żaden film jak i bez żadnego konfliktu nie mogłoby istnieć życie, ponieważ nie zachodziłyby żadne zmiany, coś w czym nie może zajść zmiana jest niestety martwe, tudzież była to swoista parodia cukiereczka zwanego układem inercjalnym w papierku Hollywood. Oczywiście życie to otwarty układ sił, a wszelkie jego porównania do świata zewnętrznego są mrzonką. Ten film zaistniał tylko ze względu na to, że go obejrzałaś, bez tego nie istnieje. Uważam że w życiu piękne jest to, że każdy może się tylko zastanawiać co winno lub nie zdarzyć się dalej. Może był to tylko epizod w ich jakże burzliwym życiu, może wynieśli wnioski i wrócili do siebie? Może ich związek z góry skazany był na niepowodzenie ze względu na uwarunkowania nabyte z czasem, może Bogart popełnił błąd nie bacząc na to jak owa bohaterka potraktowała poprzedniego mężczyznę? Podobny klimat dostrzegam w Mulholland Drive i we własnym życiu. Pozdrawiam ; )

Mam te same odczucia. 'Samotny mężczyzna, potrzebujący miłości, pozostaje samotny, a kobieta, która mogła go uratować - nękana wątpliwościami - pozostawia go samego' Nie bezpośrednio wątpliwości doprowadziły do rozstania, a wybuchowość Dixa i to, że ją dusił, Laurel mówi 'Wczoraj miałoby to dla mnie znaczenie, dzisiaj nie ma go wcale'. Przyjęła zaręczyny ze strachu, widziała do czego zdolny jest Dix. Ktoś widzi biednego robaczka, ja widzę przemocowca, któremu potrzebna jest terapia, nie partnerka-zbawczyni. Która z resztą raz go już powstrzymała przed rozłupaniem komuś czaszki kamieniem.

A mi się zakończenie podobało. Ten człowiek był niezrównoważony psychicznie i główna bohaterka dobrze zrobiła jo niewiadomo ile by jeszcze pożyła