Normalna amerykańska rodzina z przedmieścia pewnego dnia zostaje napadnięta przez kryminalistów i stają się więźniami we własnym domu. Co wyjdzie z tej mieszanki charakterów pod jednym dachem. Ano przede wszystkim niezwykły pokaz aktorski. Choć jedynie ze strony Bogart i Marcha, reszta jednak denerwuje manierą typową dla lat 50 i ograniczonym zasobem min. Niemniej panowie z dwóch stron barykady dają radę.
Co do reszty- to szalenie wciągający film. Jak powtarza sam Griffin przez cały czas "tyk-tyk-tyk, zegar tyka"- czujemy upływające minuty, powolną desperację przestępców, coraz większy strach rodziny i rosnące zadowolenie policji gdyż trop wydaje się prowadzić do celu. W parze z rosnącym napięciem idzie niestety masa błędów logicznych i bzdurnych zachować, ale można to wybaczyć, bo emocji jest tu co niemiara. Nie opuszczają nas one aż do finału, dość przewidywalnego niestety.
Polecam wszystkim, poza osobami którym przeszkadza czasem naiwność scenariuszowych rozwiązań. Bo tutaj niestety jest dużo pomysłów, które do najinteligentniejszych nie należą. Ale poza tym jest dobrze. Stąd ocena wysoka.